دائم غزل خوانم كند رُخسارة مهساي تو

زيرا كه مستم ميكند تنها ئي ام رؤياي تو

****

هرلحظه ای مي خورده ام، باعشق دلبرمرده ام

داني چه غم ها برده ام، از غمزة بي جاي تو

روز است و گريانم چو شب، مهري نما خشكيده لب

دردل همانا تاب و تب ؛ از آن شب تنها تو

رسم وفا بشكسته اي آندم كه عهدم بسته اي

آيا تو از من خسته اي، تا جان كنم اهداي تو

برخيز و غم آواره كن، با مستي خود چاره كن

سِحر دغلها پاره كن، تا كم شود غم هاي تو

روزي كه يكدل ميشوي، زيباي ساحل ميشوي

غم خوار محفل مي شوی، روحم بود دنياي تو

****

گفتي كه نازي، دلبري، از ناز و دلبر بهتري